[Italiano segue]

Ilbieraħ ippubblikajt fuq il-blog poeżija bil-titlu Għajn Gaddi. Ħaqqni ngħid nofs kelma, mingħajr ma’ nidħol fid-dettal. Min jaqraha, u huwa familjari ma’ l-Għanja ta’ l-Għanjiet, jinduna li hija tixrob mill-għajn ta’ l-Għanja ta’ l-Għanijiet (fil-verżjoni Maltija, l-iżjed mit-traduzzjoni ta’ Mons. Pietru Pawl Saydon), u taqraha b’mod personali. L-Għanja fit-tradizzjoni spiritwali nisranija u fil-mistika medjevali (p.e. fil-kitbiet ta’ Santa Kjara) tinqara bħala għanja ta’ mħabba bejn Alla u l-poplu, bejn Kristu u l-Knisja, u bejn Kristu u r-ruħ tal-bniedem. F’dan id-dawl nagħmilha tiegħi.
Biex taqra il-poeżija bil-Malti, agħfas hawn.
Jew biex tismagħha agħfas hawn.
Ieri ho pubblicato sul blog una poesia intitolata Engàddi. Vale la pena che aggiungo qualche parola, senza entrare in dettaglio. Chi la legge, ed è familiare con il Cantico dei Cantici, si rende conto che attinge liberamente da cantico (in maltese, ho uso la traduzione molto poetica di Mons. Pietru Pawl Saydon; in italiano la traduzione CEI), rileggendola in modo molto personale. Il Cantico nella tradizione spirituale cristiana e nella mistica medievale (p.e. nei testi di Santa Chiara) viene lete come canto di amore tra Dio e il popolo, tra Cristo e la Chiesa, tra Cristo e l’anima. È in questa chiave che ho fatto mio questo poema.
Per leggere il testo in italiano, clicca qui.